استاندارد جهانی برای دوشاخه
چرا استاندارد جهانی برای دوشاخه های برقی وجود ندارد؟
دوشاخه به دستگاهی گفته می شود که به منبع تغذیه جریان AC در یک ساختمان متصل می شود. دو شاخه و پریز انواع متفاوت و گوناگونی دارند. تفاوت عمده آن ها در نرخ ولتاژ، آمپر، اندازه دو شاخه، و نوع اتصالات می باشد. هر دو شاخه یا پریزی در هر کشوری استاندارهایی دارد. که بر اساس آن تولید و به فروش رسیده و استفاده می شود.
ورود برق به دنیای امروزی
هنگامی که برق برای اولین بار وارد مصارف خانگی شد، در ابتدا برای روشنایی بود. با این حال جایگزین خوبی برای سایر وسائل گرمایشی و همچنین صرفه جویی در نیروی کار بود. یک وسیله ارتباطی با منبع تغذیه برق به جز سوکت مورد نیاز بود تا پاسخگوی ارتباط باشد. در دهه 90، دوشاخه الکتریکی پا به عرصه گذاشت.
چرا هر کشوری استاندارد خودش را دارد؟
در آن زمان برخی از شرکت ها و کارخانه های الکتریکی سیستم تعرفه ای تقسیم گذاشته بودند که در آن هزینه برق برای روشنایی کم تر از مقاصد و مصارف دیگر بود. که به وسائل ولتاژ پایین اجازه می داد به اتصالات نوری وصل شوند. همان طور که نیاز به نصب ایمن بیشتر شد، پریز برق سه پین توسعه یافت. پین سوم، یک پین خروجی زمین بود که به طور موثر به زمین متصل بود. این همان خط تامین خنثی است. ایده پشت این خط، این بود که در صورت اتصال کوتاه به زمین، فیوز می تواند ضربه ای وارد کند و از این رو منبع تامین برق را قطع می کند.
به همین دلیل است که در در جهان در حال حاضر 15 سبک مختلف دوشاخه وجود دارد. بسیاری از کشورها ترجیح می دهند به جای اتخاذ استاندارد امریکا، دوشاخه با استاندارد خودشان را توسعه دهند. البته این کشورها هم حق داشتند. دوشاخه های لق و لرزان و غیر قابل انعطاف امریکایی ها از لحاظ طراحی تقریبا قدیمی بود و آدم را حین کار نا امید می کرد.
به مدت چندین دهه، کمیته بین المللی الکترونیک (IEC) تلاش کرد تا یک دوشاخه برق خانگی بین المللی تولید کند، اما مسائل سیاسی و اقتصادی، اجازه این کار را نداد. در سال 1986 کمپانی IEC دوشاخه استاندارد جهانی (نوع N) را به دنیا معرفی کرد. اما متاسفانه در همان نطفه شور و شوق ان ها خفه شد.
اولین کشور دارای استاندارد
در سال 2007 برزیل اولین کشوری بود که دوشاخه نوع N را به عنوان استاندارد پذیرفت. استقرار دوشاخه نوع N به عنوان تنها استاندارد تنها استانداردی است که در سرتاسر دنیا استفاده می شود. بسیاری از کشورهای امریکلای لاتین، کشورهای افریقایی و اسیایی الان در وضعیتی به سر می برند که برزیل قبلا در آن وضعیت بود. اما خیلی از کشورهای هیچ وقت این موضوع را یاد نگرفتند. در سال 2006 تایلند توسعه تمام دوشاخه های خودش را در دستور کار قرار داد.
